Απρόβλεπες σκέψεις

Λίγες μέρες πριν τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου.
Επέτειος του ΟΧΙ.
Σύμβολο αντίστασης, σύμβολο μεγαλοσύνης, γενναιότητας και τιμής…
ΟΧΙ.
Πόσο απαραίτητη η μνήμη στο σήμερα.
Κινητοποιήσεις και καταλήψεις σε διάφορα σχολεία για την αυτόβουλη διάθεση και συμμετοχή στις παρελάσεις.
Καθώς απογυμνώθηκαν ολότελα από μνήμες.
Μόνο 5 - 6 γεροντάκια, απόμαχοι της Εθνικής Αντίστασης, δακρυσμένα μάτια, γεμάτες καρδιές, στέκουν περήφανα κάθε χρόνο απέναντι στους επισήμους.
Ο,τι απόμεινε να μας θυμίζει πως όλα έγινα μόνο λίγες δεκαετίες πριν.
Οι μνήμες των βομβαρδισμών, της πείνας, των ολοκαυτωμάτων είναι ακόμη νωπές.

Κινητοποιήσεις και αντιδράσεις και φέτος για την σημαία…
Μόνο να ξέρεις ότι το σύμβολο αυτό είναι βαφτισμένο στο αίμα.
Μόνο να ξέρεις το βάρος που κουβαλάς.
Μόνο να την τιμάς την σημαία, όχι για όσους σε διαφεντεύουν, αλλά για τον αγνό απλό στρατιώτη και μαχητή που ήξερε δεν ήξερε γιατί, ωστόσο έπεσε στα πεδία των μαχών για σένα.
Δίχως να σε έχει γνωρίσει ποτέ.
Να έχεις επίγνωση για το βάρος που κουβαλάς.
Όχι για όσους σε διαφεντεύουν αλλά για όσους έπεσαν για τους απλούς άγνωστους καθημερινούς αγωνιστές.

Πάμε γι' άλλα!
ΠΑΣΟΚ, απρόβλεπτο το μέλλον του…
Χαρακτηρισμοί μεταξύ «συντρόφων» που σίγουρα σε παραπέμπουν σε εποχές πραγματικών εμφυλίων.
Η αλήθεια ήταν ότι όλη η προσοχή μας έχει στραφεί στα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ και καθόλου δε νοιάζει κανένα πώς κυβερνάει ως τώρα η Νέα Δημοκρατία.
Πώς θα ξημερώσει άραγε η 12η Νοεμβρίου;
Θα ανακαλύψει τελικά ο νέος πρόεδρος τις λείπει από το ΠΑΣΟΚ για να πάρει την εξουσία; Θα φέρει πνοή ανανέωσης ή πνοή διάλυσης;
Σύντομα θα το γνωρίζουμε.
Για την ώρα ακούμε.
Για να ανακαλύψουμε ότι για όλα φταίνε οι …άλλοι.